نرخ رشد سال به سال هزینه‌های عملیاتی کل در یک فصل، شاخص کلیدی برای سنجش تغییرات کوتاه‌مدت هزینه در یک بنگاه است و به دسته عوامل رشد تعلق دارد. این شاخص بر مشاهده تغییرات در هزینه‌های عملیاتی کل یک بنگاه در یک فصل خاص نسبت به دوره مشابه سال گذشته تمرکز دارد، تا تغییرات پویا در توانایی کنترل هزینه و بازده عملیاتی آن ارزیابی شود.

در سرمایه‌گذاری کمی، نرخ رشد سال به سال (یا افزایش) یک شاخص رایج برای اندازه‌گیری رشد یک بنگاه است. در مقایسه با نرخ رشد ماه به ماه، کمتر تحت تأثیر فصلی بودن قرار می‌گیرد و قابل مقایسه‌تر است. در عین حال، در مقایسه با افزایش مطلق، نرخ رشد سال به سال می‌تواند سطح رشد یک بنگاه را تحت تغییرات مقیاس بهتر نشان دهد. علاوه بر این، به دلیل دانه بندی زمانی کوچک آن، داده‌های یک فصل می‌تواند نوسانات کوتاه مدت در شرایط عملیاتی یک بنگاه را به موقع‌تر منعکس کند. در مقایسه با استفاده از داده‌های TTM (دوازده ماه گذشته)، داده‌های تک فصل نسبت به آخرین شرایط عملیاتی شرکت حساس‌تر هستند، اما همچنین بیشتر تحت تأثیر عوامل کوتاه مدت قرار می‌گیرند. بنابراین، معمولاً لازم است که برای تجزیه و تحلیل جامع با سایر عوامل ترکیب شود.

اهمیت این عامل عبارت است از:

1. ارزیابی کنترل هزینه: نرخ رشد سال به سال بالاتر ممکن است به معنای افزایش هزینه‌ها باشد و نیاز به تجزیه و تحلیل بیشتر دلایل آن مانند افزایش قیمت مواد اولیه، کاهش بازده عملیاتی و غیره است. در حالی که نرخ رشد سال به سال پایین‌تر یا منفی ممکن است نشان دهنده این باشد که کنترل هزینه شرکت مؤثر است و بازده عملیاتی بهبود یافته است.
2. تجزیه و تحلیل روند کوتاه مدت: این عامل می تواند روند پویای کنترل هزینه شرکت را در کوتاه مدت منعکس کند و به قضاوت در مورد شرایط عملیاتی شرکت کمک کند.
3. مقایسه صنعت: این عامل را می توان بین شرکت های مختلف در یک صنعت مشابه مقایسه کرد تا سطح نسبی توانایی کنترل هزینه شرکت را اندازه گیری کرد.

توجه: این عامل باید در رابطه با سایر شاخص‌های مالی و داده‌های اقتصاد کلان برای ارزیابی جامع‌تر ارزش و رشد شرکت مورد استفاده قرار گیرد.