نسبت سود ناخالص به سود خالص، که به عنوان نسبت سود ناخالص به سود خالص نیز شناخته می‌شود، معیاری از کارایی تبدیل سود ناخالص به سود خالص نهایی شرکت است. هر چه این نسبت بالاتر باشد، سودآوری شرکت پس از کسر هزینه‌های دوره (مانند هزینه‌های فروش، هزینه‌های اداری، هزینه‌های تحقیق و توسعه و غیره) و مالیات‌ها بیشتر است، که نشان‌دهنده کیفیت سود خوب و توانایی کنترل هزینه شرکت است. نسبت بالاتر سود ناخالص به سود خالص اغلب نشان‌دهنده پتانسیل شرکت برای رشد سود در آینده است، زیرا به این معنی است که شرکت توانایی حفظ سود بیشتری خارج از هزینه‌ها و مالیات‌ها را دارد. در عین حال، این نسبت همچنین کارایی کنترل هزینه و برنامه‌ریزی مالیاتی شرکت را در فرآیند عملیات نشان می‌دهد، بنابراین در تحلیل کمی بنیادی دارای ارزش مرجع است. لازم به ذکر است که این نسبت تحت تأثیر ویژگی‌های صنعت، مدل‌های کسب و کار و سیاست‌های حسابداری قرار می‌گیرد و هنگام مقایسه بین صنایع باید با احتیاط استفاده شود.