گردش دارایی‌های جاری نشان‌دهنده کارایی یک شرکت در تولید درآمد با استفاده از دارایی‌های جاری آن (مانند وجه نقد، سرمایه‌گذاری‌های کوتاه‌مدت، حساب‌های دریافتنی و موجودی کالا) است. هرچه این نسبت بالاتر باشد، شرکت در استفاده از دارایی‌های جاری خود برای تولید درآمد کارآمدتر است. به‌طور مشخص، نسبت گردش بالا به این معنی است:

• مدیریت کارآمد دارایی‌ها: شرکت قادر است به‌سرعت دارایی‌های جاری را به درآمد فروش تبدیل کند و وجوه بیکار را کاهش دهد.

• توانایی‌های عملیاتی قوی: شرکت قادر است به طور موثر عملیات روزانه خود، از جمله فروش، تولید و مدیریت موجودی را مدیریت کند.

• سودآوری بالقوه: با فرض برابر بودن سایر شرایط، نسبت گردش بالاتر عموماً به این معنی است که شرکت از پتانسیل سودآوری بالاتری برخوردار است.

با این حال، ممکن است خطراتی نیز با نسبت گردش بسیار بالا وجود داشته باشد، مانند:

• موجودی ناکافی: شرکت‌ها در پی دستیابی به گردش بالا، ممکن است سطوح موجودی بسیار پایینی را نگه دارند که منجر به ناتوانی در برآورده کردن تقاضای مشتری در زمان مناسب شود.

• مدیریت ضعیف حساب‌های دریافتنی: شرکت‌ها به‌منظور تسریع در شناسایی درآمد، ممکن است سیاست‌های اعتباری را بیش از حد سهل بگیرند که منجر به افزایش ریسک مطالبات سوخت شده می‌شود.

بنابراین، هنگام ارزیابی نرخ گردش دارایی‌های جاری، لازم است بر اساس شرایط خاص بنگاه و ویژگی‌های صنعت، یک تحلیل جامع انجام شود. ما نباید صرفاً به دنبال نرخ گردش بالا باشیم، بلکه باید به کارایی عملیاتی و ریسک‌های پشت آن توجه کنیم.