نسبت دارایی‌های جاری، نشان‌دهنده نسبت دارایی‌های نقدشونده کوتاه‌مدت یک شرکت به کل دارایی‌ها است و یک شاخص مهم برای سنجش توانایی پرداخت بدهی‌های کوتاه‌مدت و نقدشوندگی دارایی‌های شرکت محسوب می‌شود. نسبت دارایی‌های جاری بالاتر معمولاً به این معنی است که شرکت از توانایی بیشتری برای پرداخت بدهی‌ها در کوتاه‌مدت برخوردار است و می‌تواند دارایی‌ها را سریع‌تر به وجه نقد تبدیل کند تا نیازهای عملیاتی خود را برآورده کند. با این حال، نسبت دارایی‌های جاری بیش از حد بالا نیز ممکن است به این معنی باشد که شرکت نتوانسته است به طور موثر از دارایی‌های خود برای سرمایه گذاری‌های بلندمدت استفاده کند و ممکن است فرصت‌های سود بالقوه را از دست بدهد. بنابراین، سطح معقول این شاخص باید به طور جامع در ترکیب با ویژگی‌های صنعت، مرحله توسعه شرکت و محیط اقتصاد کلان تجزیه و تحلیل شود. توجه ویژه باید به ترکیب و نسبت هر یک از زیرمجموعه‌های دارایی‌های جاری، مانند گردش حساب‌های دریافتنی، ساختار و نقدشوندگی موجودی کالا و غیره معطوف شود تا بتوان خطرات مالی بالقوه و مسائل مربوط به کارایی عملیاتی را شناسایی کرد.