Ang antas ng gastos sa pagpopondo ng leverage ay isang mahalagang tagapagpahiwatig upang sukatin ang kahusayan ng paggamit ng isang kumpanya ng pagpopondo sa pamamagitan ng utang. Kung mas mataas ang ratio, mas mataas ang gastos sa pananalapi na pinapasan ng kumpanya upang makakuha ng kita sa pagpapatakbo, mas malaki ang maaaring maging panganib sa pananalapi, ngunit maaari rin itong mangahulugan na ang kumpanya ay mas agresibong gumagamit ng financial leverage upang mapataas ang kita nito. Sa kabaligtaran, ang mas mababang antas ng gastos sa pagpopondo ng leverage ay karaniwang nangangahulugan na ang pasanin sa pananalapi ng kumpanya ay mas magaan, ngunit maaari rin itong mangahulugan na hindi ganap na ginagamit ng kumpanya ang financial leverage. Kailangang komprehensibong isaalang-alang ng mga mamumuhunan ang mga salik tulad ng mga katangian ng industriya, yugto ng pag-unlad ng kumpanya, at kapaligiran ng merkado upang magsagawa ng malalim na pagsusuri sa tagapagpahiwatig na ito.

Ang mga pagbabago sa tagapagpahiwatig na ito ay maaaring magpakita ng mga pagbabago sa mga gastos sa pagpopondo ng kumpanya at mga pagsasaayos sa estratehiya sa pananalapi ng kumpanya. Halimbawa, kung ang isang kumpanya ay nagpapanatili pa rin ng mataas na antas ng gastos sa pagpopondo ng leverage kapag tumataas ang mga rate ng interes sa merkado, maaari itong mangahulugan na tumaas ang presyon ng gastos sa pagpopondo ng kumpanya; sa kabaligtaran, kung matagumpay na mababawasan ng kumpanya ang ratio na ito, maaaring ipahiwatig nito na ang kumpanya ay nagkaroon ng progreso sa pagkontrol sa mga gastos sa pagpopondo.

Bukod pa rito, ang tagapagpahiwatig na ito ay maaari ding gamitin kasama ng iba pang mga tagapagpahiwatig sa pananalapi, tulad ng debt-to-asset ratio, interest coverage ratio, atbp., upang mas komprehensibong masuri ang kalusugan sa pananalapi at antas ng panganib ng kumpanya.