نسبت دارایی های ثابت یک شاخص مهم برای سنجش ساختار دارایی های یک شرکت است. در یک صنعت مشابه، نسبت دارایی های ثابت پایین تر معمولاً نشان می دهد که شرکت دارای نقدشوندگی دارایی بالاتری است، به این معنی که شرکت می تواند دارایی ها را سریعتر به پول نقد تبدیل کند، در نتیجه کارایی عملیاتی و انعطاف پذیری مالی خود را بهبود می بخشد. با این حال، نسبت دارایی های ثابت بسیار پایین نیز ممکن است به این معنی باشد که سرمایه گذاری شرکت در دارایی های ثابت کافی نیست، که ممکن است بر توانایی های توسعه بلندمدت آن تأثیر بگذارد. بنابراین، هنگام ارزیابی نسبت دارایی های ثابت، لازم است ملاحظات جامعی از ویژگی های صنعت، مرحله توسعه و اهداف استراتژیک شرکت صورت گیرد.