نسبت جاری (به استثنای موجودی کالا) شاخص مهمی برای سنجش توانایی بازپرداخت بدهی های کوتاه مدت یک بنگاه اقتصادی است. هر چه این مقدار بالاتر باشد، توانایی بنگاه برای بازپرداخت بدهی های جاری در کوتاه مدت قوی تر است. در مقایسه با نسبت جاری، پس از حذف موجودی کالا و پیش پرداخت ها، این شاخص بیشتر به توانایی بنگاه در بازپرداخت بدهی های کوتاه مدت با دارایی های سریع الوصول (مانند وجه نقد، سرمایه گذاری های کوتاه مدت، حساب های دریافتنی و غیره) توجه می کند و می تواند به طور بهتری توانایی واقعی بازپرداخت بدهی های کوتاه مدت بنگاه را منعکس کند. از آنجایی که موجودی کالا معمولاً به کندی به وجه نقد تبدیل می شود و ممکن است در معرض خطرات کاهش ارزش قرار گیرد و پیش پرداخت ها معمولاً نقدینگی کمتری دارند، هنگام تجزیه و تحلیل توانایی بازپرداخت بدهی های کوتاه مدت، حذف این دو مورد می تواند به طور دقیق تری توانایی بازپرداخت فوری بنگاه را ارزیابی کند. این شاخص معمولاً برای تجزیه و تحلیل ریسک نقدینگی یک بنگاه مورد استفاده قرار می گیرد و برای قضاوت در مورد اینکه آیا بنگاه با مشکلات بازپرداخت بدهی های کوتاه مدت روبرو است یا خیر، اهمیت زیادی دارد. به ویژه در دوره رکود اقتصادی یا زمانی که شرایط کسب و کار بنگاه خوب نیست، ارزش مرجع این شاخص بالاتر است.