① جایگاه عامل: این عامل متعلق به عامل رشد است، اما ویژگی های عوامل کیفی را نیز دارد. این عامل نه تنها تغییرات رشد کارایی سرمایه گذاری شده شرکت را منعکس می کند، بلکه به طور غیرمستقیم روند تغییرات سودآوری و کیفیت عملیاتی شرکت را نیز نشان می دهد. ② انتخاب دوره محاسبه: استفاده از داده های تک فصلی برای محاسبه فصل به فصل می تواند تغییرات کوتاه مدت در شرایط عملیاتی شرکت را به موقع تر از داده های TTM (12 ماهه متحرک) ثبت کند. محاسبه سال به سال به جای فصل به فصل عمدتاً برای حذف تأثیر عوامل فصلی و قابل مقایسه تر کردن داده ها است. ③ نرخ رشد در مقابل افزایش: در اینجا به جای نرخ رشد از افزایش (تفاوت مطلق) استفاده می شود، عمدتاً به این دلیل که وقتی پایه ROIC پایین یا منفی باشد، نرخ رشد ممکن است نوسانات بیشتری داشته باشد یا معنای خود را از دست بدهد. افزایش می تواند به طور بهتری تغییر واقعی در ROIC را منعکس کند و از تأثیر مقادیر شدید جلوگیری کند. ④ اهمیت عامل: مقدار مثبت این عامل نشان می دهد که بازده سرمایه گذاری شده شرکت در این دوره در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته افزایش یافته است، به این معنی که کارایی سرمایه گذاری شده شرکت در حال بهبود است. برعکس، این بدان معناست که کارایی سرمایه گذاری شده کاهش یافته است. این شاخص برای ارزیابی پایداری سودآوری شرکت و توانایی مدیریت در استفاده از سرمایه از اهمیت زیادی برخوردار است. ⑤ سناریوی کاربرد: این عامل می تواند در استراتژی های انتخاب سهام برای غربال کردن شرکت هایی با بازده سرمایه گذاری شده به طور مداوم در حال بهبود استفاده شود. این شرکت ها اغلب پتانسیل رشد سود قوی تری دارند.