عامل شدت نسبت دارایی های نامشهود، اهمیت نسبی دارایی های نامشهود را در ساختار دارایی های شرکت با محاسبه نسبت کل دارایی های نامشهود ایجاد شده توسط تحقیق و توسعه داخلی و عملیات به کل دارایی ها (به استثنای سرقفلی) اندازه گیری می کند. نسبت بالای شدت دارایی های نامشهود نشان می دهد که شرکت برای ایجاد ارزش، به دانش داخلی، فناوری، برند و سایر دارایی های نامشهود خود متکی است، نه به دارایی های مشهود. این عامل همبستگی مثبت قابل توجهی با بازده سهام نشان می دهد، که نشان می دهد سرمایه گذاران به طور کلی به شرکت هایی با نسبت بالاتری از دارایی های نامشهود ارزش بالاتری می دهند. علاوه بر این، این عامل می تواند به طور موثری پتانسیل رشد حاشیه سود ناخالص آتی شرکت را پیش بینی کند، زیرا شرکت هایی با دارایی های نامشهود قوی اغلب قدرت قیمت گذاری قوی تر و سودآوری بالاتری دارند. ممکن است بازار هنگام قیمت گذاری، شرکت های دارای دارایی های نامشهود فشرده را دست کم بگیرد، در نتیجه فرصت های سرمایه گذاری خاصی ایجاد می شود. از این عامل می توان برای شناسایی و انتخاب چنین شرکت هایی با پتانسیل رشد استفاده کرد.