نسبت دارایی های جاری منعکس کننده نسبت دارایی های جاری در کل دارایی های یک شرکت است و یک شاخص مهم برای سنجش توانایی پرداخت بدهی های کوتاه مدت و انعطاف پذیری عملیاتی شرکت است. هرچه مقدار این شاخص بالاتر باشد، دارایی های بیشتری در کوتاه مدت قابل تبدیل به وجه نقد است و از لحاظ تئوری، توانایی پرداخت بدهی های کوتاه مدت آن قوی تر است. با این حال، نسبت بیش از حد بالای دارایی های جاری ممکن است به این معنی باشد که شرکت به طور کامل از دارایی های خود برای سرمایه گذاری استفاده نمی کند، در نتیجه بر سودآوری تأثیر می گذارد. بنابراین، سرمایه گذاران باید به طور جامع منطقی بودن این شاخص را بر اساس صنعت شرکت، مدل کسب و کار و داده های تاریخی ارزیابی کنند. علاوه بر این، تجزیه و تحلیل ترکیب داخلی دارایی های جاری (مانند: وجوه نقد، حساب های دریافتنی، نسبت موجودی کالا و غیره) می تواند درک عمیق تری از کیفیت و ساختار دارایی های جاری ارائه دهد. به عنوان مثال، حساب های دریافتنی بالاتر ممکن است به معنای ریسک اعتباری بالاتر باشد، در حالی که موجودی بیش از حد ممکن است نشان دهنده فروش ضعیف محصول باشد.