نسبت حقوق صاحبان سهام به دارایی، شاخصی کلاسیک برای سنجش ساختار سرمایه یک بنگاه اقتصادی است. این نسبت، توانایی یک بنگاه برای فعالیت با منابع مالی خود و سطح ریسک مالی آن را منعکس می‌کند. به‌طور کلی، یک نسبت حقوق صاحبان سهام به دارایی متعادل، ایده‌آل در نظر گرفته می‌شود، زیرا نه تنها می‌تواند اطمینان حاصل کند که بنگاه از مقاومت مشخصی در برابر ریسک برخوردار است، بلکه می‌تواند به طور موثر از اهرم مالی برای افزایش بازده سهامداران استفاده کند. نسبت حقوق صاحبان سهام به دارایی که خیلی پایین باشد، ممکن است نشان دهد که بنگاه با ریسک بالاتری برای بازپرداخت بدهی مواجه است و همچنین ممکن است نشان دهنده ریسک عملیاتی بالاتری باشد؛ در حالی که نسبت حقوق صاحبان سهام به دارایی که خیلی بالا باشد، اگرچه از نظر مالی سالم است، اما ممکن است به این معنی باشد که بنگاه نتوانسته است به طور کامل از اثر اهرم مالی استفاده کند که منجر به بازده کم سرمایه می‌شود. در کاربردهای عملی، محدوده معقول این شاخص باید بر اساس عواملی مانند ویژگی‌های صنعت و مرحله توسعه بنگاه، به طور جامع در نظر گرفته شود و همراه با سایر شاخص‌های مالی مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.