هدف این عامل، درک اثر مومنتوم سهام در مقیاس‌های زمانی مختلف با محاسبه میانگین متحرک قیمت در بازه‌های زمانی مختلف و نرمال‌سازی آن با قیمت بسته شدن فعلی است. از آنجایی که مقادیر مطلق قیمت سهام به‌طور قابل‌توجهی متفاوت است، استفاده مستقیم از میانگین متحرک قیمت ممکن است منجر به مقایسه‌پذیری ضعیف مقطعی عامل شود. استانداردسازی می‌تواند این اختلاف بزرگی را از بین ببرد، به طوری که سیگنال‌های مومنتوم سهام مختلف دارای یک معیار مقایسه یکپارچه باشند.

ایده اصلی این عامل، استفاده از میانگین متحرک قیمت در چندین مقیاس زمانی برای درک اثر مومنتوم یا بازگشت سهام در چرخه‌های مختلف است. میانگین‌های متحرک کوتاه‌مدت (مانند L=3,5,10) اغلب به نوسانات کوتاه‌مدت قیمت حساس‌تر هستند و ممکن است منعکس‌کننده مومنتوم کوتاه‌مدت باشند. در حالی که میانگین‌های متحرک بلندمدت (مانند L=20,50,100,200 و غیره) بیشتر بر روندها متمرکز هستند و ممکن است منعکس‌کننده مومنتوم یا بازگشت‌های میان‌مدت و بلندمدت باشند. از طریق تجزیه و تحلیل چند دوره ای، می توان ویژگی های مومنتوم سهام را به طور جامع تری درک کرد.

علاوه بر این، از این عامل می توان در ترکیب با سایر عوامل، مانند عوامل نقدینگی و عوامل نسبت سهام شناور، برای انجام پردازش خنثی سازی مقطعی استفاده کرد تا سیگنال مومنتوم خالص تری به دست آید و اثربخشی عامل بهبود یابد. به طور معمول، عامل مومنتوم میانگین متحرک استاندارد شده سهام با مومنتوم قوی را در پرتفوی خرید و سهام با مومنتوم ضعیف را در پرتفوی فروش نگه می دارد و از این طریق بازده اضافی ناشی از اثر مومنتوم را به دست می آورد.

این عامل نه تنها برای کشف اثر مومنتوم، بلکه برای ایجاد یک استراتژی بازگشتی نیز قابل استفاده است. کاربرد خاص به تحلیل و قضاوت در مورد مومنتوم در مقیاس های زمانی مختلف بستگی دارد.