این عامل برای سنجش تغییرات سالانه در فعالیت‌های انتشار بدهی شرکت‌ها طراحی شده است. نرخ رشد لگاریتمی می‌تواند به طور موثر تغییرات شدید بدهی را کنترل کند، در حالی که بر تغییرات نسبی به جای تغییرات مطلق تمرکز دارد. مطالعات تجربی نشان داده‌اند که در دوره‌های طولانی‌تر (مانند 5 سال)، بازده آتی سهام شرکت‌هایی با رشد بدهی بالا عموماً پایین‌تر است، که با اثر جامع انتشار بدهی سازگار است. با این حال، در مقیاس‌های زمانی کوتاه‌تر (مانند سال‌ها یا فصل‌ها)، رشد بدهی ممکن است نشان‌دهنده گسترش فعال و سرمایه‌گذاری شرکت باشد و بنابراین با بازده مثبت آتی مرتبط باشد. بنابراین، اثربخشی این عامل ارتباط نزدیکی با مقیاس زمانی دارد و هنگام تجزیه و تحلیل باید به انتخاب بازه مشاهده توجه شود.