این عامل، میزان تمرکز یا پراکندگی ساختار سهام یک شرکت را با محاسبه انحراف معیار نسبت‌های سهامداری ده سهامدار برتر اندازه‌گیری می‌کند. به طور کلی، هر چه انحراف معیار نسبت‌های سهامداری ده سهامدار برتر بیشتر باشد، سهام پراکنده‌تر است و بالعکس. برای سهامی با تمرکز بالای سهام، دو دیدگاه نظری در بازار وجود دارد: یکی اینکه تمرکز سهام ممکن است منجر به دستکاری سهام توسط اقلیت سهامداران شود که خطرات بالقوه‌ای را به همراه دارد. دیدگاه دیگر این است که تمرکز سهام به این معنی است که سهامداران به توسعه آینده شرکت اطمینان بیشتری دارند و ممکن است حرکت صعودی بیشتری به همراه داشته باشد. بنابراین، استفاده از این عامل باید به طور جامع در ترکیب با عوامل متعددی مانند محیط بازار و مبانی شرکت در نظر گرفته شود و یک شاخص مطلق یک طرفه نیست. در برخی از دیدگاه‌های بازار، این عامل، یک عامل مثبت است، به این معنی که مقدار بیشتر (یعنی پراکندگی بیشتر) ممکن است نشان دهنده افزایش بازده نسبی بعدی باشد، اما اثر واقعی بسته به محیط بازار و مبانی سهام فردی متفاوت خواهد بود.