این عامل، نسبت افزایش خالص در دارایی های جاری عملیاتی به میانگین کل دارایی ها در طول دوره گزارش دهی را محاسبه می کند. دارایی های جاری عملیاتی عمدتاً شامل حساب های دریافتنی، اسناد دریافتنی، پیش پرداخت ها، سایر دریافتنی ها، موجودی کالا و هزینه های معوق است که دارایی هایی را منعکس می کند که مستقیماً از فعالیت های تجاری روزانه شرکت ایجاد می شوند و می توانند به سرعت به پول نقد تبدیل شوند. تغییرات در دارایی های جاری عملیاتی می تواند منعکس کننده انتخاب های استراتژیک شرکت در فرآیند گسترش یا انقباض کسب و کار باشد. با این حال، لازم به ذکر است که حساب های دریافتنی و موجودی کالا در دارایی های جاری عملیاتی در روش های حسابداری ذهنی هستند و به راحتی تحت تأثیر مدیریت سود قرار می گیرند. بنابراین، قابلیت اطمینان این عامل تا حدی تحت تاثیر قرار خواهد گرفت.

مطالعات تجربی نشان داده است که بین رشد دارایی های جاری عملیاتی و سودآوری آتی و بازده سهام شرکت رابطه منفی وجود دارد که ممکن است ناشی از توسعه بیش از حد یا روش های حسابداری تهاجمی باشد. بنابراین، سرمایه گذاران باید هنگام استفاده از این عامل به دقت تحلیل کنند و بر اساس سایر داده های مالی و ویژگی های صنعت، قضاوت جامعی داشته باشند تا از خطرات احتمالی قیمت گذاری نادرست جلوگیری شود.